Uszkodzenie tkanek wywołane wysoką temperaturą nazywamy oparzeniem. Niszczące działanie temperatury na skórę rozpoczyna się w temperaturze 42 stopni, przy takiej temperaturze już po 6 godzinach dochodzi do martwicy naskórka, przy temp. 55 stopni jest to już tylko 3 minuty, natomiast podczas działania temp. 70 stopni wystarczy zaledwie 1 sekunda. Podczas 55 stopni dochodzi do nieodwracalnych zmian i uszkodzeń białka tkankowego, każda wyższa temperatura powoduje uszkodzenie tkanek głębszych i w efekcie martwicy. Wyróżniamy trzy stopnie oparzeń, które zależne są od głębokości uszkodzeń poczynionych przez temperaturę:
Stopień I – cechuje się zaczerwienieniem skóry, który połączony jest z lekkim obrzękiem i pieczeniem,
Stopień II – oprócz zaczerwienienia pojawiają się pęcherze wypełnione płynem surowiczym. Ból bywa bardzo dokuczliwy.
Stopień III - następuje zniszczenie skóry, a często i tkanek leżących głębiej, zdarza się, że do kości.
W przypadku każdego poparzenie należy bezwzględnie przyjąć zasadę, że jest ono cięższe niż wygląda. Głębokie oparzenia często są niebolesne z powodu zniszczenia zakończeń nerwowych i oparzenie może mylnie wydawać się mniej groźne.
W każdym przypadku oparzeń należy jak najszybciej chorego odtransportować do szpitala. W czasie transportu należy chronić poszkodowanego przed utratą ciepła, oparzone części ciała należy odkryć, ale nie rozrywać przyległych do ciała. Koniecznie należy podać środki przeciwbólowe i ciepłe napoje. Należy podkreślić, że osoba udzielająca pierwszej pomocy nie może leczyć poszkodowanego, ale jej zadaniem jest uchronienie poszkodowanego przed zakażeniem i martwicą.