Rzepik pospolity występuje w strefie klimatu umiarkowanego: wEuropie, Azji, Ameryce Północnej oraz Afryce Północnej. W Polsce w warunkach naturalnych rośnie na obrzeżach lasów, przy drogach, rowach, na łąkach. Rzepik to roślina wieloletnia, słabo rozgałęziona i ulistniona. Ma grube kłącza, liście przerywano-pierzaste, kwiaty złociste, tworzące kwiatostany, przypominające kłosy zbóż. Rzepik kwitnie od czerwca do sierpnia. Surowcem zielarskim jest ziele rzepiku, którego zbiór odbywa się w kwietniu.
Substancje czynne i właściwości lecznicze
Substancje czynne zawarte w rzepiku pospolitym: garbniki, pochodne kwasu elagowego, katechiny, flawonoidy, pochodne kwercetyny, triterpeny, kwasy organiczne, gorycze, cholina, fitosterole, krzemionka, witaminy B3, C, K, PP.
Rzepik wykazuje działanie przeciwbakteryjne, przeciwzapalne, moczopędne, tonizujące. Stosowany jest w nieżytach żołądka i jelit, wspomaga wydzielanie soku żołądkowego i żółci. Jest pomocny w leczeniu stanów zapalnych pęcherza i dróg żółciowych, w biegunkach i zaburzeniach funkcjonowania wątroby. Rzepik leczy również rany, wrzody, wypryski, egzemę skórną, pleśniawki. Działa odkażająco, ściągająco, przeciwbakteryjnie, przeciwzapalnie. Stosowany jest do płukania jamy ustnej i gardła, przemywania w zapaleniu spojówek. Okłady z rzepika przynoszą ulgę po zwichnięciach i kontuzjach.
Napar z ziela rzepiku: 1 łyżkę ziela zalewamy 1 szklanką wrzącej wody i parzymy pod przykryciem przez ok. 10 min. Pijemy ½ szklanki 3 razy dziennie między posiłkami.
Odwar z ziela rzepiku: 2 łyżki ziela zalewamy 1 szklanką ciepłej wody i gotujmy na małym ogniu przez 10 minut. Stosujemy zewnętrznie do okładów na miejsce chore, rany trudno gojące się, wrzodziejące żylaki, egzemy, wypryski skórne, do płukania w zapaleniu gardła, jamy ustnej i języka, w formie ciepłych okładów na zwichnięcia i kontuzje.