Cukrzyca typu I – czyli insulinozależna dotyczy najczęściej dzieci i ludzi młodych. W tej postaci cukrzycy występuje niedobór insuliny, spowodowany zniszczeniem ok. 80% komórek trzustki produkujących insulinę (w wyniku zaburzeń układu immunologicznego).
Główne objawy to: suchość w ustach, wzmożone pragnienie, częste oddawanie moczu, także w nocy, wzrost łaknienia i jednocześnie spadek wagi, osłabienie organizmu, swędzenie skóry, odparzenia w fałdach skóry, nocne kurcze łydek, mrowienie, drętwienie rąk i nóg, pogorszenie widzenia, nieprawidłowe odruchy nerwowe. Leczenie choroby insuliną jest obowiązkowe, w przeciwnym razie może dojść do śpiączki.
Cukrzyca typu II – insulinoniezależna – stanowi około 90% przypadków zachorowań i dotyczy ludzi dorosłych, powyżej 40 roku życia. Przyczyną nie jest zniszczenie komórek produkujących insulinę, lecz zaburzenia w ich funkcjonowaniu, komórki te nie są w stanie odpowiedzieć na każdy bodziec. Często przyczyną staje się nadwaga, w której trzustka musi produkować znacznie więcej insuliny, niezbędnej do przetworzenia komórek tłuszczowych. Również produkcja nadmiaru hormonów antagonistycznych w stosunku do insuliny przyczynia się do powstania cukrzycy typu II.
Objawy są podobne do tych, występujących w cukrzycy typu I, częściej jednak występują stany zapalne narządów płciowych u mężczyzn i kobiet. Leczenie polega głównie na stosowaniu diety lub diety i leków doustnych. Powikłania w cukrzycy: uszkodzenie małych i dużych naczyń, uszkodzenie nerek, uszkodzenie oczu, uszkodzenie nerwów. Zapobieganie: właściwe żywienie, dbanie o prawidłową wagę ciała, ćwiczenia fizyczne, ograniczanie spożywania alkoholu, unikanie leków, zwłaszcza tych, które mogą przyczynić się do pojawienia się cukrzycy.