Wiązówka błotna

Wiązówka błotna fot. wikipedia

Wiązówka błotna (Filipendula ulmaria) to wieloletnia roślina należąca do rodziny różowatych. Występuje powszechnie w Europie i Azji. W Polsce spotkać ją można na podmokłych łąkach, terenach wilgotnych i bagnistych, nad brzegami rzek i w zaroślach. Łodyga wiązówki - koloru czerwowanego - jest prosta i słabo ulistniona, sięga do 2 metrów wysokości. Z łodygi wyrastają pojedyncze, duże liście, ciemnozielone od strony wierzchniej i jaśniejsze od spodu. Na szczycie znajdują się baldachy, skupiające kwiaty żółtawobiałe i kremowe, o intensywnym zapachu, kwitnące w czerwcu i lipcu.

Owoc jest drobny i zamknięty. Surowcem zielarskim są kwiaty wiązówki oraz całe ziele. Zbiera się je na początku kwitnienia, mniej więcej w kwietniu, w pogodny, ciepły dzień. Kwiaty ścinamy sekatorem, najlepiej kiedy są jeszcze w pąkach. Suszymy je rozłożone luźno w pomieszczeniach suchych i przewiewnych. Wysuszone kwiaty powinny zachować barwę żółtobiałą lub kremową, mają delikatny, przyjemny zapach. Takie kwiaty oddzielamy od szypułek, które nie są surowcem zielarskim. Ziele wiązówki ścinamy, pozostawiając bezlistne części łodyg. Do suszenia przeznacza się pędy ulistnione i kwitnące. Ziele suszy się w ten sam sposób co kwiaty. Wiązówka błotna zawiera liczne cenne substancje lecznicze. Są to : glikozydy fenolowe (salicyna, spireina), olejek eteryczny (z waniliną , aldehydem salicylowym, salicylanem metylu i heliotropiną), garbniki, hyperozyd, rutyna, spireozyd, antocyjany, kwasy organiczne, sole mineralne. Kwas salicylowy pozyskiwany z wiązówki błotnej wykazuje działanie przeciwzapalne i przeciwbólowe. Ma podobne właściwości do aspiryny. Stosowanie naparu lub odwaru z wiązówki jest dużo bezpieczniejsze, ponieważ zmniejsza ryzyko wystąpienia krwawień z żołądka. Właściwości lecznicze wiązówki błotnej to również: działanie napotne, obniżanie gorączki, leczenie przeziębień, grypy, stanów zapalnych górnych dróg oddechowych, zmniejszenie bólu w chorobach reumatycznych, działanie moczopędne, żółciopędne, przeciwbakteryjne, przeciwbiegunkowe, ściągające i uspokajające. Wiązówka oczyszcza również organizm ze szkodliwych produktów przemiany bakterii. Zewnętrznie jest stosowana jako okład na trudno gojące się rany, owrzodzenia, wysypki oraz przy wypadaniu włosów.

Napar z kwiatów wiązówki: łyżkę suszonych kwiatów zalewamy gorącą wodą i zaparzamy przez ok. 10 - 15 minut. Odcedzamy i pijemy pół szklanki naparu 3 razy dziennie. Odwar z kwiatów wiązówki:jedną łyżkę kwiatów zalewamy szklanką ciepłej wody i zaparzamy na małym ogniu przez 5 minut.

Nalewka z ziela wiązówki: 50 g ziela zalewamy 500 ml czystej wódki. Odstawiamy do ciepłego miejsca na 2 tygodnie. Od czasu do czasu potrząsamy. Po 2 tygodniach odcedzamy i zlewamy do ciemnej butelki. Pijemy 2-3 razy dziennie jedną łyżkę nalewki. Pomaga w chorobach reumatycznych i zapaleniu żołądka.