KONWALIA MAJOWA (Convallaria maialis)
Jest to bylina z rodziny liliowatych, występująca w Europie, umiarkowanej strefie Azji i Ameryce Północnej. W Polsce spotyka się ją często na całym obszarze, z wyjątkiem wyższych partii gór. Rośnie w widnych lasach liściastych i zaroślach. Obecnie jest pod częściową ochroną przyrody, uprawiana jest także jako roślina ozdobna i lecznicza. Ma ona podziemne czołgające się kłącza, podzielone na krótkie międzywęźla. Na końcach kłączy wyrastają pojedyncze pędy kwiatowe, otulone u nasady pochwami dużych nagich, eliptyczno -jajowatych liści. Głąbik kwiatowy nagi, bezlistny, zakończony jednostronnym gronem białych, przyjemnie pachnących kwiatów. Owocem jest czerwona jagoda.
Do celów leczniczych ścina się w końcu maja lub w czerwcu, w czasie suchej pogody i po obeschnięciu rosy, rozkwitające kwiatostany wraz z dwoma, trzema otaczającymi liśćmi z okazów dziko rosnących lub uprawianych i suszy w cieniu i przewiewnym miejscu. Surowcem leczniczym jest ziele konwalii (Herba Convallariae).
Zawarte w zielu konwalii glikozydy nasercowe zwiększają siłę skurczu mięśnia sercowego i nieznacznie zwalniają częstotliwość jego skurczów. Pod ich wpływem serce zaczyna pracować bardziej ekonomicznie, a w nieco dłuższych przerwach między skurczami mięsień lepiej wypoczywa. Preparaty z ziela konwalii odznaczają się stosunkowo dużą rozpiętością terapeutyczną, to jest różnicą między dawką leczniczą a graniczną dawką toksyczną.
Ziele konwalii wykazuje też słabe działanie uspokajające i moczopędne. Przetwory z ziela konwalii są chętnie stosowane w niewydolności serca. Przetworów domowych nie zaleca się, gdyż napary są mało trwałe i niepewne w działaniu. Jest to surowiec silnie działający, mogący spowodować poważne zatrucie.