Zator tętnicy polega na zaczopowaniu tętnicy przez skrzeplinę, pochodzącą najczęściej z lewej komory serca. Podczas zatoru pojawia się bardzo ostry, często trudny do wytrzymania ból w stopie, łydce, ręce, palcach. Osoba dotknięta zatorem odczuwa drętwienie i mrowienie w kończynach, traci czucie, jego kończyny stają się blade. Poniżej zatoru zanika tętno. Istnieje poważne ryzyko doprowadzenia w krótkim czasie do martwicy kończyn, spowodowanej silnym niedokrwieniem.
W wypadku zatoru większych tętnic, konieczna jest operacja, podczas której usunięta zostaje skrzeplina. Jak to się odbywa? Do tętnicy wprowadzany jest długi cewnik, zakończony balonikiem. Przechodzi on przez zator, wówczas balonik napełnia się powietrzem. Cofając cewnik balonik wypycha przed soba skrzeplinę, usuwając ją z tętnicy. Metoda ta ratuje kończynę przed calkowitą martwicą. Dużo łagodniejsze objawy wystepują w zatorach tętnic mniejszych, w przedramieniu i podudziach. W takich sytuacjach stosuje się leczenie przy pomocy leków obniżających krzepnięcie krwi i rozszerzające naczynia. Przyjmowanie leków hamujących krzepnięcie krwi najczęściej konieczne jest jeszcze przez wiele miesięcy. Zdecydowanie częściej wystepują zakrzepy żył kończyn dolnych, ale zdarzają się również, chociaż zdecydowanie rzadziej, zakrzepy w kończynach górnych i barku.
Ryzyko zachorowania na zator występuje częściej u mężczyzn niż u kobiet, ale również u osób chorujących na niewydolność krążenia, cukrzycę i nowotwory. Czynnikiem sprzyjającym zatorom są również: ciąża, żylaki, palenie tytoniu, nadwaga, zawał serca, cieżkie urazy i zabiegi operacyjne. Ze względu na poważne nastepstwa, zaraz po wystapieniu objawów należy bezwłocznie udać się do lekarza.